Greet, hoe ben jij nou zelf bij PRI terechtgekomen? Die vraag stellen cliënten me geregeld en vaak voelen ze zich een beetje beschaamd over hun 'nieuwsgierige' vraag. Maar dat hoeft helemaal niet! Ik kan me die vraag goed voorstellen en het is ook helemaal geen geheim. Sterker nog: het was mijn eigen nieuwsgierigheid die me op dit pad bracht. Niet de soort nieuwsgierigheid van goh, wie is de nieuwe liefde van die-en-die celebrity, want dat is misschien leuk om te weten, maar brengt niet veel meer dan een beetje afleiding. Dit was een fundamenteler soort nieuwsgierigheid, een echt willen weten hoe het zit met ingewikkelde en pijnlijke dingen en hoe daaraan voorbij te komen.
En pijnlijke en ingewikkelde dingen waren er wel toen ik in 2012 met de PRI-opleiding tot begon. Ik werkte al jaren als verslavingsarts en het lukte best aardig om mensen te helpen stoppen met drinken of gebruiken, maar toch zag ik veel mensen ondanks goeie motivatie en inzet toch steeds weer terugkeren. In de gesprekken met deze cliënten werd me meer en meer duidelijker dat het middelengebruik weliswaar een probleem op zichzelf was geworden, voor de lichamelijke en/of psychologische gezondheid en/of sociale inbedding en/of werk of opleiding, financiën, etc, maar dat stoppen of controle krijgen beslist niet de hele oplossing was. Eén cliënt, laat ik hem Kees noemen, zei op een dag toen ik hem vroeg wat hij nou zelf dacht wat er nou aan de hand was: 'Weet je, Greet, ik heb alle therapieën binnen verslavingsland nu echt wel gedaan ( en dat was ook zo in dit geval), ik weet wat mijn brein en neurotransmitters doen, ik weet hoe ik me zou moeten gedragen om niet in de problemen te komen, ik weet over afleiding en treksurfen. Ik krijg mijn leven aan de buitenkant ook steeds wel weer op orde, maar op de een of andere manier blijf ik steeds zo'n enorm leeg, gapend gat in mezelf voelen.En dat trekt me er uiteindelijk steeds weer in.'
Aha, dat gat kende ik wel! In mijn leven werd het niet gevuld met drank of andere middelen, maar ik had ook zo mijn manieren om die pijn niet te hoeven voelen. Lange afstand hardlopen, nadenken of mezelf oplossen in een boek. Snoepen. Op zich allemaal dingen waar je van kan zeggen: niks mis mee, toch? Maar er was wel iets mis mee, vond ik althans, als ze ingezet werden als een vlucht uit de werkelijkheid. Het kon echt te veel worden, hele stukken van mijn dag beslaan, hele zakken drop betreffen. In mijn puber- en adolescentiejaren waren het daarnaast ook verliefdheden die me tijdelijk uit het voelen van dat gat hielpen, zelfs (of juist) als ze onbeantwoord bleven. Het voelde als vliegen. Maar uiteindelijk stortte ik ook altijd weer neer in dat nare gat van binnen.
Vluchten of voelen, dat was het grote dilemma in mijn leven. Voelen kon zo overweldigend zijn dat het niet te harden was - net als bij Kees. Omdat ik net als hij onbewust geloofde wat dat interne moeras van moedeloosheid en leegte me vertelde, namelijk dat ik stuk zouden kunnen gaan aan voelen van wat ik ten diepste dacht, namelijk dat de wereld me niet wilde, bedreigend was, niemand me echt begreep of aanvoelde, dat ik er helemaal alleen voor stond, dat dat mijn eigen stomme schuld was en dat dit alles echt waar was in het nu. En vluchten? Bij Kees was de prijs duidelijk. Maar hoe zat dat dan bij mij?
In 2010 was ik al jaren keurig getrouwd, niet heel erg gelukkig, maar daarvan dacht ik dus dat dat aan mij lag. En toen werd ik tot mijn grote schrik opeens heel erg verliefd op iemand die ik heel veel jaren daarvoor ooit in een land heel ver weg van hier had ontmoet tijdens een stage. Het enige wat we na al die tijd van elkaar terug hadden gevonden, was een flinterdun internetlijntje. Eén berichtje per 6 weken ofzo. Maar het was ruim voldoende om allerlei wensdromen en fantasieën op te plakken. En mezelf daarmee totaal te verblinden voor de pijn in mijn toenmalige huwelijk. Je zou kunnen zeggen: om in dat huwelijk te kunnen blijven, had ik die droombubbel nodig. Een hele rare denkkronkel natuurlijk, die in zichzelf de situatie in mijn huwelijk uiteraard ook niet verbeterde. En dat besefte ik ook nog eens allemaal. Er moest iets veranderen, maar wat en vooral: hoe?
Stoppen van het contact met meneer X te Y, voelde als doodgaan. Ik zou me nog eenzamer en minderwaardiger gaan voelen in mijn huwelijk dan ik toch al deed. Doorgaan in dat contact was ook geen optie. Zelfs al was het in de openheid naar mijn toenmalige man, het voelde niet eerlijk tegenover hem, meneer X, mijn kinderen en mezelf.
Slapeloze nachten, zelfhaat, het elke dag anders willen doen en aan het eind van de dag merken dat er niets veranderd was, steeds verder verstrikt raken in de koker van eigen gedachten en uitzichtloosheid. Het voelde als een regelrechte verslaving.
En toen kwam ik op een goede dag ergens op een rommelmarkt mijn eerste PRI boek tegen. Ik las het ademloos. Wat daar beschreven stond over hoe het menselijk bewustzijn zou kunnen werken viel in mij met een heldere ping op zijn plek. Eindelijk snapte ik mezelf, kon ik enige compassie voelen met mezelf en mijn man. En snapte ik ook mijn cliënten veel beter.
Ik ging aan de slag met het gereedschap wat me in het boek werd aangereikt en wow, man, dat deed al zo veel! Al werkte ik er natuurlijk nog lang niet zo secuur mee als nu en zaten mijn eigen blinde vlekken er nog massief tussen. Ik vond er een pad mee door mijn eigen puzzel: ik keek mijn huwelijk aan, ging in gesprek met mijn man en al was dat zeker geen pijnloos proces, we hebben elkaar kunnen loslaten en kunnen achteraf allemaal, ook de kinderen, zeggen dat dat goed was. Ook die verliefdheid heb ik trouwens kunnen laten gaan toen ik besefte dat het eigenlijk ging om het verbeteren van de relaties in mezelf en het me ook daadwerkelijk lukte om die te verbeteren. Dat voelde zo'n eind ruimer en fijner!
Dat ik wat ik bij mezelf had bereikt, gunde ik ook zo aan mijn verslaafde cliënten. Aan alle worstelende mensen eigenlijk. Ik wilde ze op zijn minst dit pad kunnen aanreiken. En zo ben ik bij de opleiding terechtgekomen. Een opleiding, een fantastische ontdekkingsreis, lang niet altijd makkelijk, want je komt de mens inclusief jezelf tegen in al zijn aspecten, maar zo ontzettend waardevol! Ik ben er echt een betere mens en zeker ook een betere hulpverlener door geworden.
Dit blog is binnenkort ook te lezen op:
